कंगना रनौत: सद्‌गुरु, तपाईं भन्नुहुन्छ - हामीले कर्मको बन्धन तोड्ने प्रयास गर्नुपर्छ - तर त्यसैबेला तपाईं मानिसहरूलाई सबै कुरामा समावेशी र संलग्न हुन आग्रह गर्नुहुन्छ; यी दुई कुरा कसरी सँगै रहन सक्छन्?

सद्‌गुरु: नमस्कार, कंगना। यी दुई कुरामा तपाईंले कसरी विरोधाभास देख्नुहुन्छ? कर्मको मतलब ती सबै चिजमा बाँकी रहेको स्मृति हो जुन हामीले – शारीरिक, मानसिक, भावनात्मक र ऊर्जाको स्तरमा गर्छौं; अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, यो एउटा अचेतन सफ्टवेयर हो, जसलाई तपाईंले सिर्जना गर्नुहुन्छ। यो एक निश्चित मात्राको स्मृति हो - जसले तपाईंको जीवनलाई विभिन्न तहमा नियन्त्रण गर्छ।

 

त्यहाँ शारीरिक स्मृति, मनोवैज्ञानिक स्मृति, भावनात्मक स्मृति र ऊर्जाको स्मृति छ; र यदि तपाईंले अनुमति दिनुभयो भने - यी सबै कुराहरू एकसाथ मिलेर तपाईंको जीवनलाई नियन्त्रण गर्न सक्छन् । स्मृति, जति धेरै भए पनि, त्यो सीमित हुन्छ; त्यो एउटा सीमित सिमानाभित्र रहन्छ।

कर्म एउटा सीमित सिमाना हो तर ती सिमित सिमानाहरू भित्र, कर्म धेरै उपयोगी छ।

त्यसैले कर्म एउटा सीमित सिमाना हो तर ती सिमित सिमानाहरू भित्र, कर्म धेरै उपयोगी छ; यसले धेरै कुराहरूलाई सहज बनाउँछ। यसले तपाईंलाई अटोमेटिक बनाउँछ, जसले गर्दा तपाईं धेरै कुराहरूमा सजिलै प्रतिक्रिया दिन सक्नुहुन्छ।

तथापि, जब तपाईं विस्तार गर्न चाहनुहुन्छ, सीमा एउटा समस्या बन्छ; उदाहरणका लागि, यदि तपाईंले आफ्नो घर वरिपरि एउटा सीमा कोर्नुभयो र यदि तपाईं विस्तार गर्न चाहनुहुन्छ भने, यो सजिलो हुन्छ – तपाईं केवल त्यो कोरिएको रेखाबाट बाहिर जानुपर्छ। तर मानौं तपाईंको अस्तित्व र जीवनमा केही खतराहरू छन्, र तपाईंले आफ्नो वरिपरि एउटा बलियो पर्खाल बनाउनुभयो। खतराहरु आएको बेला तपाईंले सुरक्षित महसुस गर्नुहुनेछ; तर यदि तपाईंको जीवनमा कुनै खतरा छैन भने, तपाईं स्वाभाविक रूपमा विस्तार गर्न चाहनुहुन्छ। जब तपाईं विस्तार गर्न चाहनुहुन्छ, यो विशाल पर्खाल सार्ने र तपाईंको सीमा विस्तार गर्ने काम धेरै कठिन हुनेछ; सम्भवतः तपाईं केवल पर्खालको कारणले विस्तार गर्नुहुने छैन।

त्यसैगरी, कर्मको स्मृति एउटा निश्चित पर्खाल हो - जसलाई तपाईंले खडा गर्नुभएको छ; तपाईंले यसलाई खुकुलो पार्नुपर्छ र तपाईंको प्रणालीमा समावेशीता ल्याउनुपर्छ। समावेशीता भनेको सबैसँग साथीजस्तो बन्ने होइन; अस्तित्वको प्रकृति नै समावेशी छ।

अस्तित्वको प्रकृति नै समावेशी छ – तपाईं केवल यसको बारेमा सचेत रहनुपर्छ। कर्म तपाईंको व्यक्तिगत अस्तित्वको प्रकृति हो; तपाईं आफ्नो कर्मको सिमानाको सीमितता बारेमा सचेत रहनुपर्छ।

तपाईं यहाँ जीवित रहँदा , रूखले फाल्ने श्वास तपाईंले लिइरहनु भएको छ; तपाईंले फाल्ने श्वास, रुखले लिइरहेको छ। तर धेरैजसो मानिसहरूलाई थाहा छैन - कि यो लेनदेन भइरहेको छ; यदि तपाईं यो लेनदेनको बारेमा सचेत हुनुहुन्छ भने, यहाँ बसेर श्वास लिने अनुभव पूर्ण रूपमा अद्‌भुत र आनन्दमय हुनेछ; यदि तपाईं अचेत हुनुहुन्छ भने, तपाईं अझै पनि रुखले छोड्ने अक्सिजनबाट पोषित हुनुहुनेछ, तर तपाईंले यो अनुभवलाई छुटाउनुहुनेछ।

समावेशीता भनेको तपाईंले केही फरक गर्नुपर्छ भन्ने होइन; तपाईं केवल अस्तित्वको प्रकृतिको बारेमा सचेत रहनुपर्छ। रुख र माटोमा जे छ तपाईंमा पनि त्यही छ; तपाईं जसलाई "म" भनेर सोच्नुहुन्छ त्यो वास्तवमा बस् माटो हो जसमाथि तपाईं हिँडिरहनुभएको छ। त्यसैले समावेशीता त्यस्तो कुरा होइन - जुन तपाईंले गर्नुपर्छ; अस्तित्वको प्रकृति नै समावेशी छ – तपाईं केवल यसको बारेमा सचेत हुनुपर्छ। कर्म तपाईंको व्यक्तिगत अस्तित्वको प्रकृति हो; तपाईं आफ्नो कर्मको सीमाहरूको सीमितताको बारेमा सचेत हुनुपर्छ। यदि यो जागरूकता आउँछ भने, बाँकी जीवनले आफै सम्हाल्छ।

Editor's Note: Whether you're struggling with a controversial query, feeling puzzled about a taboo topic, or just burning with a question that no one else is willing to answer, now is your chance to ask! Ask Sadhguru your questions at UnplugWithSadhguru.org.